Poprzednia strona Poprzednia strona Spis treści Spis treści Następna strona Następna strona


Co nazywamy polem widzenia?

Pole widzenia jest to obraz przestrzeni otaczającej, padający na siatkówkę oka i wyzwalający wrażenia wzrokowe.

Całą dostrzegalną przestrzeń obejmuje pole widzenia jednego oka, którego oś widzenia jest ustalona w jednym punkcie przy nieruchomej głowie.

Granice pola widzenia są uwarunkowane kształtem anatomicznym oczodołu i nosa oraz samym usytuowaniem oka w oczodole.

Pole widzenia umożliwia orientację, przede wszystkim w widzeniu obwodowym (poprzez receptory na obwodzie siatkówki), pozwalającym na rozróżnianie zarysów obiektów.

Widzenie centralne - rozpoznawanie szczegółów i barw przedmiotów przez plamkę żółtą, obejmuje mały wycinek pola widzenia wynoszący zaledwie 1,36 stopnia. Wyobrażenie o takim widzeniu może dać patrzenie na rurę o średnicy 2 cm i długości 20 cm. Niemożliwa byłaby w takich warunkach orientacja w otoczeniu.

W polu widzenia istnieje naturalny ubytek, który odpowiada tarczy nerwu wzrokowego. Z powodu braku w tym miejscu receptorów wzrokowych występuje w polu widzenia tzw. plamka ślepa Mariotte'a.

Pole widzenia jest największe dla barwy białej. Dla promieni monochromatycznych (dla poszczególnych barw, tzn. określonej długości fali światła), wielkość pola widzenia jest różna z powodu nierównomiernego rozmieszczenia fotoreceptorów wrażliwych na poszczególne barwy w obrębie siatkówki.

Największe pole widzenia jest dla barwy niebieskiej, mniejsze dla barwy czerwonej i najmniejsze dla barwy zielonej.

Czynnikiem warunkującym wielkość pola widzenia jest jednak nie długość fali światła, ale ilość energii pochłanianej przez siatkówkę.


Poprzednia strona Poprzednia strona Spis treści Spis treści Następna strona Następna strona