Poprzednia strona | Spis treści | Następna strona |
Pole widzenia jest to obraz przestrzeni otaczającej, padający na siatkówkę oka i wyzwalający wrażenia wzrokowe.
Całą dostrzegalną przestrzeń obejmuje pole widzenia jednego oka, którego oś widzenia jest ustalona w jednym punkcie przy nieruchomej głowie.
Granice pola widzenia są uwarunkowane kształtem anatomicznym oczodołu i nosa oraz samym usytuowaniem oka w oczodole.
Pole widzenia umożliwia orientację, przede wszystkim w widzeniu obwodowym (poprzez receptory na obwodzie siatkówki), pozwalającym na rozróżnianie zarysów obiektów.
Widzenie centralne - rozpoznawanie szczegółów i barw przedmiotów przez plamkę żółtą, obejmuje mały wycinek pola widzenia wynoszący zaledwie 1,36 stopnia. Wyobrażenie o takim widzeniu może dać patrzenie na rurę o średnicy 2 cm i długości 20 cm. Niemożliwa byłaby w takich warunkach orientacja w otoczeniu.
W polu widzenia istnieje naturalny ubytek, który odpowiada tarczy nerwu wzrokowego. Z powodu braku w tym miejscu receptorów wzrokowych występuje w polu widzenia tzw. plamka ślepa Mariotte'a.
Pole widzenia jest największe dla barwy białej. Dla promieni monochromatycznych (dla poszczególnych barw, tzn. określonej długości fali światła), wielkość pola widzenia jest różna z powodu nierównomiernego rozmieszczenia fotoreceptorów wrażliwych na poszczególne barwy w obrębie siatkówki.
Największe pole widzenia jest dla barwy niebieskiej, mniejsze dla barwy czerwonej i najmniejsze dla barwy zielonej.
Czynnikiem warunkującym wielkość pola widzenia jest jednak nie długość fali światła, ale ilość energii pochłanianej przez siatkówkę.
Poprzednia strona | Spis treści | Następna strona |