Poprzednia strona
Spis treści
Następna strona| Poprzednia strona |
Spis treści |
Następna strona |
Proces, podczas którego następuje zmiana refrakcji oka, nazywa się akomodacją.
Układ optyczny nastawia się (akomoduje) do patrzenia na obiekty znajdujące się w różnej odległości od oka.
Zmiana siły refrakcyjnej oka w czasie akomodacji dokonuje się poprzez zmianę kształtu soczewki, która jest plastyczna. Dzięki temu zjawisku oko jest w stanie skupiać w ognisku znajdującym się na siatkówce promienie świetlne biegnące zarówno od obiektów odległych, jak i od bliższych, aż do znajdujących się w najbliższym punkcie widzenia (punkcie bliży wzrokowej).
Zmiany kształtu soczewki następują odruchowo, przy użyciu wewnątrzgałkowego mięśnia rzęskowego. Akomodacja jest naturalnym odruchem, w którym głównymi bodźcami są: zmiana kąta padania promieni świetlnych na dołek środkowy siatkówki w czasie zbliżania obiektu do oka, aberracja chromatyczna układu optycznego oka, drobne ruchy penetrujące obiekt oraz wielkość obiektu i jego odległość od oka.
Szerokość akomodacyjna określa różnicę między refrakcją oka nastawionego do patrzenia w dal a refrakcją przy patrzeniu na punkt bliży wzrokowej. Zdolność do zmian grubości soczewki maleje z wiekiem. U dzieci w wieku 8 lat siła załamywania układu optycznego może się zwiększyć maksymalnie o 12 dioptrii, dzięki czemu najbliższy punkt widzenia znajduje się w odległości 8,6 cm od rogówki, a akomodacja może zwiększyć się o 12 dioptrii. W wieku 20 lat punkt ten znajduje się w odległości 10,4 cm, a w wieku 60 lat - 83,3 cm. W wieku 65 lat dochodzi do całkowitej utraty zdolności akomodacji, oko staje się starowzroczne. Patrzenie na bliskie przedmioty wymaga w takim przypadku korekcji przy pomocy szkieł z soczewkami skupiającymi.
Poniższy schemat ilustruje zmiana krzywizny soczewki w czasie akomodacji. Oznaczenia: BC - grubość soczewki w czasie patrzenia na przedmioty odległe, AC - grubość soczewki w czasie patrzenia na przedmioty bliskie
| Poprzednia strona |
Spis treści |
Następna strona |